Bardzo chcę! #82 – „Anatomia ludzkiej destrukcyjności” Erich Fromm

Kiedy spróbujecie przeczytać opis zaserwowany przez Wydawnictwo Rebis, możecie się złapać za głowę. Ja się złapałem i wróciłem do jego początku, aby jeszcze raz go przeczytać. I jeszcze raz. I kolejny. No nie jest on prosto napisany, jednak zapowiada coś naprawdę… porządnego. Nie mam bladego pojęcia, czy jestem przygotowany na przyjęcie treści, które serwuje (mam na myśli merytoryczne przygotowanie – wszak do psychologa to mi bardzo daleko), ale i tak mam ogromną ochotę ją przeczytać. Choćby po to, żeby samodzielnie się przekonać, czy uda mi się jej stawić czoła, czy też nie.

No dobra, nastraszyłem, ale o czym właściwie mówię? W dużym skrócie dzieło to uznawane jest za studium „zła”, i to jedno z najlepszych napisanych w tej tematyce w XX wieku. Agresja, przemoc, zastraszanie – wszystko to się skądś bierze. Erich Fromm był psychologiem, psychoanalitykiem oraz filozofem, niesamowicie płodnym literacko. „Anatomia ludzkiej destrukctyjności” powstała w 1973 roku i miała na celu próbę odpowiedzi skąd się bierze ludzka gwałtowność, na jakie części się dzieli oraz co mogło spowodować, że Adolf Hitler był taki, jaki był. 

Najlepiej jednak to opisze wspomniane już przeze mnie podsumowanie Wydawnictwa Rebis – sami zobaczcie, z czym to się je:

„Jedna z najważniejszych książek XX wieku.

Nowe wydanie.

Anatomia ludzkiej destrukcyjności jest obszernym studium zjawiska, które określa się krótkim terminem »zło«. Zamierzona została jako wypowiedź polemiczna wobec behawioryzmu i instynktywizmu, a jednocześnie jako rewizjonistyczne rozwinięcie poglądów Freuda z okresu, gdy wprowadził pojęcie popędu śmierci. Fromm zmierza do kulturowego ujęcia tematu od strony typologii charakterologicznej oraz wytłumaczenia sensu złośliwej i niezłośliwej agresji. Niejako »po drodze« dostarcza psychoanalitycznych portretów wielkich zbrodniarzy XX wieku: Stalina, Himmlera i Hitlera.

Anatomia ludzkiej destrukcyjności jest nie tylko jedną z najważniejszych prac Ericha Fromma, ale i jedną z najważniejszych książek XX wieku i o XX wieku. Spostrzeżenia, podsumowania, siła oddziaływania argumentów, a także głęboki humanizm autora nadają jej nieprzemijającą wartość, która przemawia do czytelnika z równą mocą w wieku XXI”.

Zachęceni? :D