poniedziałek, 29 listopada 2021

„Ciemna dolina” – Thomas Arnold

Źródło: Lubimy Czytać
Autor: Thomas Arnold
Tytuł: Ciemna dolina
Wydawnictwo: Vectra
Stron: 480
Data wydania: 26 listopada 2021

Ci, którzy zaglądają do mnie regularnie, wiedzą na pewno, że jestem wielkim fanem Thomasa Arnolda. Mało tego, uważam, że jest to jeden z bardzo niedocenianych, polskich autorów! Potrafi wyłamać się ze schematu, chociaż nie tak, żeby tworzyć niszowe dzieła, a do tego jego warsztat naprawdę błyskawicznie się ulepszył od pierwszych wydanych książek! Dlatego właśnie jestem zawsze podekscytowany, kiedy pisarz ogłasza wydanie nowej pozycji, bo oznacza to dla mnie powrót do stworzonego przez niego świata i spotkanie się z postaciami! „Ciemna dolina” jest powrotem do Jade Reflin oraz – według diagramu przygotowanego przez samego autora – pomostem łączącym dwa cykle!

Już i tak nietypowa sprawa zabójstwa czterech zaginionych osób i odnalezienia ich zwłok w jednym domu staje się jeszcze bardziej nietypowa. Mężczyzna w zakrwawionym ubraniu, który przyglądał się funkcjonariuszom pracującym na terenie odnalezienia ciał, nie zamierza bowiem współpracować, ale nie myśli również o stawianiu oporu. Zainteresowany jest za to zabijaniem czasu w areszcie za pomocą gry. Tak właściwie, to czasu do zabicia ma niewiele, chyba że Jade wraz z partnerem rozwiążą zagadkę i uda im się wyjść z pętli niepewności i niewiadomych…

Książka co prawda nie trzyma w napięciu od samego początku, ale… zaczyna robić to bardzo szybko. Nic jednak dziwnego, bo czasu z perspektywy książkowych postaci jest naprawdę niewiele. Tutaj właśnie dochodzimy do tego, co mnie dość szybko zaczęło fascynować – „Ciemna dolina” upchnięta jest bowiem nie w miesiącach czy tygodniach, jak to zazwyczaj bywa z historiami kryminalnymi. Tutaj w pewnym sensie liczymy godziny (pamiętajcie, proszę – w pewnym sensie! Nie chcę zdradzać zbyt wielu szczegółów, nawet jeśli i tak poznacie je na początku), a nie ma w ogóle poczucia rozwleczenia czy naginania wydarzeń.

Wspomniałem już o trzymaniu w napięciu? Wspomniałem! Chętnie nieco rozwinę ten wątek, ponieważ w przypadku Thomasa Arnolda zazwyczaj jest wiele do powiedzenia w tej kwestii. Autor opanował doskonale sztukę wodzenia czytelnika za nos i budowania napięcia. Znaczy, nie zrozumcie mnie źle, Hitchcock był, jak wiadomo jeden, jednak na tle współczesnych powieści tej samej odmiany gatunkowej pisarz ze Śląska jest dużo powyżej średniej. To, w jak subtelny, ale mocny sposób akcentowane są w jego książkach te momenty, które mają wzbudzić chęć mordu za przerwanie w takim, a nie innym momencie, to właśnie jeden z głównych powodów, dla których tak bardzo wszystkim polecam powieści Thomasa Arnolda. Przewracacie stronę, widzicie koniec rozdziału i już wiecie, że Was zaraz szlag trafi! Tak jak szlag trafi Wasz sen.

Ciekawa jest też pewnego rodzaju przemiana detektyw Reflin. Zwłaszcza w kontekście tego, czego dowiadujemy się na samym końcu książki. Wiecie, lektury się z tego nie zrobi do samodzielnej interpretacji, jednak widać jak na dłoni, co przeżywa Jade Reflin wraz z kolejnymi wydarzeniami i w jaki sposób stara się kontrolować nie tylko swój temperament, ale również emocje, które nią targają. A nie jest to łatwe przy tak ogromnej presji czasu, jaka jest wywierana na detektywów. Oczywiście przy okazji wszyscy mają rację, jednocześnie jej nie mając – do tego jednak Thomas Arnold przyzwyczaił już swoich czytelników w niemalże wszystkich swoich powieściach!

Zakończenie jest świetne, chociaż nie aż tak splecione ze wszystkim, jak to, do czego przywykłem. Nie oznacza to jednak, że jest gorsze – po prostu nieco inne. Bardziej oderwane od bieżącej narracji, chociaż spójne i logiczne. Tak właściwie, to wątek, wokół którego kręci się cała akcja, nie do końca pozwalał na zastosowanie standardowego dla autora motywu wsadzenia słuchawek do kieszeni i obserwowania, jak się skubane splatają. Dlatego jestem usatysfakcjonowany tym, do czego wreszcie doszli nasi bohaterowie. Ogólnie jestem usatysfakcjonowany książką jak zawsze. Być może odrobinę mniej, niż poprzednimi, jednak to wciąż jest stary, dobry Thomas Arnold. Po prostu nie jest to szpital psychiatryczny czy sekta!

Łączna ocena: 7/10


Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorowi, Thomasowi Arnoldowi!



niedziela, 21 listopada 2021

[PREMIERA] „Tajemnica domu w Bielinach” – Katarzyna Berenika Miszczuk

Źródło: Lubimy Czytać
Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk
Tytuł: Tajemnica domu w Bielinach
Wydawnictwo: Wilga
Stron: 236
Data wydania: 24 listopada 2021

Nawet dorosły czasem ma ochotę przeczytać lekturę przeznaczoną dla dzieci! Zwłaszcza jeśli wie, że książka jest wydana przez Wydawnictwo Wilga, które bardzo często serwuje lektury, z których nie tylko najmłodsi potrafią czerpać przyjemność oraz naukę. Pierwszym z brzegu przykładem, który może to potwierdzać, są książki Marty Kisiel. Pełne ciepłego, rodzinnego klimatu okraszonego odrobiną niepewności i strachu, a do tego udekorowane bardzo poważnym przesłaniem dla całej rodziny. Skoro tak, to czemu miałbym nie spróbować książki Katarzyny Bereniki Miszczuk, której dorobek pisarski miałem już okazję poznać?

Rodzina Lipowskich od niepamiętnych (a w każdym razie niepamiętnych dla dzieci) czasów mieszka w Warszawie. Czasem jednak przyzwyczajenia muszą ustąpić miejsca rodzinnym obowiązkom, które calutką gromadkę dzieci wraz z ich mamą rzucają do Bielin, maleńkiej wioski w Górach Świętokrzyskich. A cóż tam zastaną? Na pewno ciocię Mirkę, szeptuchę, którą odwiedził nieznany dzieciom Pan Alzheimer! Oprócz tego pojawi się dużo magii (która przecież nie istnieje, bo nie została naukowo dowiedziona), słowiańskich demonów (ale to nie są potwory spod łóżka?) oraz mnóstwo innych, niecodziennych dziwów!

Cała akcja osadzona jest w – a jakże! – Bielinach, gdzie autorka już wcześniej stworzyła wydarzenia znane być może niektórym z Was z cyklu „Kwiat paproci”. Pewnie więc część osób zastanawia się, czy można przeczytać „Tajemnicę domu w Bielinach” bez znajomości wspomnianego cyklu. No cóż, to jest, jakby nie patrzył, książka dla dzieci, więc Wasze pociechy raczej na pewno nie znają „Szpetuchy” – nie zrobi więc to im na pewno żadnej różnicy! Jeśli sami sobie jednak nie chcecie psuć zabawy związanej z czytaniem którejkolwiek z powieści, to spieszę poinformować, że nie zepsujecie jej sobie. Osobiście nie czytałem „Kwiatu paproci”, ale poza spotkaniem bohaterek z Bielin, nie zauważyłem niczego, co mogłoby mi zniszczyć ewentualne próby zapoznawcze z siostrzanym cyklem.

Jaka jednak jest sama „Tajemnica domu w Bielinach”? Na pewno ciepła. Ma taki rodzinny klimat, w którym nawet dorosły czuje się częścią rodzinnych perypetii. Pouczająca, to bez dwóch zdań, zwłaszcza w kontekście coraz częściej spotykanych rozwodów w rodzinach. Nie jestem pewien, czy dokładnie taki był zamysł autorki (można się spodziewać, że tak), ale wplecione między główne wydarzenia rozmowy na temat rozwodu rodziców pokazują cały ten proces w sposób dla dziecka zjadliwy. Znaczy, tak mi się wydaje, że jest on zjadliwy, bo pokazuje niuanse w mega prosty sposób, a przede wszystkim próbuje pokazać, że żadne dziecko, ani również nic, co mogło zrobić, nie doprowadziło do tej sytuacji. Jest to sprawa dwójki dorosłych osób, które wciąż mogą chcieć jak najlepiej dla swych pociech.

To, co trzeba Wam wiedzieć, to informacja o wolnym rozkręcaniu się historii. Jest to w sumie dość oczywiste, bo jakoś trzeba czytelnika wprowadzić zarówno w samo miejsce, w którym dzieje się cała akcja (w tym przypadku dom cioci Mirki), jak również przedstawić osoby występujące w historii. A w „Tajemnicy domu w Bielinach” to my mamy trochę postaci do przedstawienia! Na pewno kilkoro z nich może być znanych osobom, które czytały cykl „Kwiatu paproci”, w skład którego wchodzi między innymi „Szeptucha” czy „Jaga”. Oprócz tego jednak mamy (prawie) całą rodzinę Lipowskich! Osobiście nie mam pojęcia, kto dokładnie występował już w „Kwiecie paproci”, więc dla mnie i tak było całkiem sporo nowych osób (zwłaszcza w książce dla dzieci), więc w pełni rozumiem takie wolniejsze rozkręcanie się całości!

Skoro już jesteśmy przy postaciach… Rodzeństwo Lipowskich jest świetne! Każde z nich (no, nie licząc Dąbrówki, ale to w końcu maluśki brzdąc) ma swoje cechy charakteru, swoją własną osobowość i własne podejście do życia. Najbardziej się jednak wyróżnia Leszek, który nie tylko jest tym najbardziej twardo stąpającym po ziemi, ale wykazuje również cechy opiekuńcze w stosunku nawet do starszej siostry. Ta z kolei ma już swoje pierwsze znaki zainteresowania płcią przeciwną, a cała reszta potrafi jej lekko dopiec, co pięknie pokazuje, w jaki sposób rodzeństwo potrafi być wobec siebie przyjaźnie złośliwe. Znaczy się – to normalne. Z punktu widzenia czytającej lub słuchającej dziatwy brzmi to chyba jak coś fajnego, nie?

W efekcie wygląda na to, że jest to naprawdę fajny początek nowej serii dla dzieci – chociaż może niekoniecznie najmłodszych. Ładnym uzupełnieniem samej historii są ilustracje Marcina Minora. Mają swój urok, pasują do klimatu, a do tego wprowadzają nieco niepokoju, głównie formą rysowania twarzy. Ciekaw jednak jestem bardzo kolejnych tomów i nawet być może poczułem się zachęcony do sięgnięcia po „Kwiat paproci”! 

Łączna ocena: 7/10



Za możliwość przeczytania dziękuję



czwartek, 4 listopada 2021

Co pod pióro w listopadzie 2021?

Jesień w pełni, na Bookstagramie zawitały już zdjęcia pełne złotych liści i ciepłych barw, a w wielu mieszkaniach wyciągnięte zostały z szaf i komód koce! Ciepła herbata coraz częściej wlewana jest do szklanek, za to okna zostały szczelnie zamknięte i bronią domowników przed porywistym oraz chłodnym wichrem. Drobne krople padają na szyby okien, podczas gdy czytelnicy rozkładają się w swoich ulubionych miejscach, grzejąc dłonie o ciepłe kubki i obserwując parujący napar. Książki same zeskakują z półek, pchając się wprost w rozgrzane ręce oraz czekają na rozpoczęcie kolejnej lektury! Taki oto obraz listopada pojawia się namalowany w mej wyobraźni jak akwarelami.

Tak mniej poetycko, a bardziej realistycznie – no zimno trochę, nie? Faktycznie czasem chciałoby się tylko złapać książkę i coś ciepłego w dłoń, byle tylko nie musieć wychodzić na zewnątrz! Do tego mamy w listopadzie dwa dni wolne, czemu więc by z nich nie skorzystać i nie wrzucić parunastu lub parudziesięciu (no, pewnie u niektórych nawet paruset!) stron? Ja tam klasycznie nawet nie próbuje robić sobie jakichś rozbudowanych planów, bo wiem, jak to się skończy! Mam jednak garść tytułów, na które się nastawiam w rozpędzającym się dopiero miesiącu, więc chętnie się z Wami nimi podzielę.

„Riese” – Robert J. Szmidt

Miałem już się wziąć za nią w październiku, jednak Lovecraft totalnie mnie pochłonął. „Nowa Polska” Roberta J. Szmidta jak na razie jest naprawdę pełną akcji historią, więc liczę na to, że przeniesienie miejsca do legendarnego wręcz kompleksu okaże się doskonałą decyzją!

„Nagie słońce” – Isaac Asimov

Co się odwlecze, to nie uciecze, czy jakoś tak. Nie udało mi się przeczytać kolejnego tomu z cyklu Isaaca Asimova przedstawiającego jego wizję świata z robotami w tamtym miesiącu, to zamierzam to nadrobić teraz! W listopadzie! Odrobina fantastyki naukowej tuż po postapo chyba jeszcze nikomu nie zaszkodziła.

„Przełom” – Michael C. Grumley

Ten tytuł pojawił się w moich planach kilka razy, ale jak do tej poty nie udało się ich spełnić. Fantastyka, ale operująca wokół biologii morskiej – według opinii kawał naprawdę wspaniałej powieści. Czemu więc nie, ja tam lubię dość… niekonwencjonalne zestawy, a ten na taki właśnie wygląda.




AUDIOBOOKI

Ależ oczywiście, że nie może ich u mnie zabraknąć! Staram się je dorzucać co jakiś czas do mojej listy czytelniczej, ale one tak szybko znikają, że nie nadążam tego robić! Na chwilę obecną wydaje mi się, że mam już zapas na jakieś ¾ miesiąca (a może nawet się uda na więcej, jeśli będę mocniej obciążony pracą lub wyjazdami), więc nie muszę się martwić!

Jak zwykle jest trochę taki miszmasz. Mamy i odrobinę beletrystyki, i trochę reportażu. W sumie tej pierwszej wlatuje mi coraz więcej. Chyba zacząłem się przekonywać do dialogów czytanych przez lektorki i lektorów, tylko muszę odpowiednio ich dobrać. Najlepiej już sprawdzonych, chociaż zawsze warto dać szansę komuś nowemu! Rzecz jasna przez to czasem wybieranie trwa dłużej niż słuchanie, ale oj tam…

  1. „Człowiek, który wiedział za dużo” – Monika Góra
  2. „Dzielnica cudów. Nasze PRL, lata 80” – Norbert Grzegorz Kościesza
  3. „Kapłan” – Krzysztof Kotowski
  4. „Czarny kot” – Edgar Allan Poe



wtorek, 2 listopada 2021

Podsumowanie października 2021

Zimno było, co? Przedostatni weekend października ładnie dał niektórym w kość wiatrem! Podczas gdy wszyscy narzekali, ja się cieszyłem i tylko uważałem na to, gdzie stawiam auto, jeśli akurat musiałem gdzieś pojechać. Dawno nie było takich wichur, chociaż wbrew pozorom nie powinien to być powód do radości, że się pojawiły. W sumie jak tak sięgnę pamięcią, to z czasów dzieciństwa nie pamiętam aż takich prędkości wiatru i takich wahań temperatury – październik z zerem oraz dwudziestką na skali termometru to jednak dość osobliwe wydarzenie (chyba).

Takie miesiące teoretycznie zachęcają do wzmożonego czytania, zwłaszcza podczas opadu deszczu! U mnie jednak tym razem nie zobaczycie masy książek. Lovecraft był jedyną papierową lekturą, którą udało mi się przeczytać. Nie dlatego, że był nudny czy kiepski, o nie! Wręcz przeciwnie! Po prostu jest to naprawdę opasłe tomiszcze, które na dodatek zostało wydane stosunkowo niewielkim fontem, więc tego tekstu do przyswojenia jest naprawdę dużo. Do tego czasem trzeba sobie zrobić krótką przerwę i tak średnio da się go czytać ciurkiem.

Nadrobiłem za to nieco audiobookami, więc zapraszam na krótkie podsumowanie minionego miesiąca!



Bieda piszczy w papierze! Lovecraft jednak był dość dużym wyzwaniem jak na mój dość ograniczony czas dla papierowych oraz elektronicznych książek, dlatego i tak jestem zadowolony, że udało mi się go przeczytać! A do tego absolutnie nie żałuję ani jednej chwili spędzonych z jego zbiorem opowiadań, idealne na październikowe wieczory.


Jak zwykle wsysałem je jeden za drugim. Parę odcinków jednak ominąłem, takich mniej mnie interesujących, a z drugiej strony pojawili się też twórcy, którzy dawno nic nie wypuścili. W sumie więc chyba wyszedłem „na zero”...


Nie od dzisiaj wiadomo, że już od ponad roku słucham wszystkiego, co się da (chociaż podcastów to gdzieś od 2015 roku…), a skoro uwielbiam też różne plansze ze statystykami, to takiej zbiorczej nie mogło (jak co miesiąc) zabraknąć! Całkiem nieźle wyszło. :D


Tutaj już różnie z tym bywało. Oglądam głównie (i w sumie tylko) w weekendy, jednak nie wszystkie sprzyjały lenistwu przed ekranem. Z drugiej strony bywały dni, w których siedzieliśmy nawet i ponad trzy godziny przed kolejnymi odcinkami serialu (tak, u mnie to już dużo…), w efekcie więc osobiście jestem bardzo zadowolony z nadrobionych zaległości – chociaż głównie po prostu oglądaliśmy… nowości. :D

Tutaj łapcie kompletną listę tytułów:

  1. „The Morning Show”
  2. „Squid Games”
  3. „The Boys”

Instagram mi trochę ponownie drgnął i poszedł do przodu! Jest to chyba głównie zasługa lekkiego wspomagania, ale wiecie, jak to jest. Jak się nie umie w social media, to trzeba się cieszyć z tego, co się ma!

No właśnie, a oto i fotka, która zdobyła najwięcej organicznych polubień.

A na koniec przedstawiam listę wszystkich przeczytanych oraz przesłuchanych tytułów w październiku:

  1. „Zgroza w Dunwich” – H.P. Lovecraft
  2. „Relacja z pierwszej ręki” – J. A. Zajdel
  3. „Poza możliwe” – N. Purja
  4. „Efekt pandy” – M. Kisiel
  5. „Tajemnice pielęgniarek” – M. Fijewska
  6. „Gra Luizy” – A. Robak-Reczek
  7. „Krzyż Pański” – L. Herman
  8. „Gomora” – A. Nowak, S. Obirek


poniedziałek, 1 listopada 2021

Zbiorczo spod pióra w październiku 2021

Ach, cóż to był za miesiąc! Całkiem ciepławy nawet jak na październik (tak, jestem zimnolubny, cieszę się, jak jest mróz), złotawy (no bo liście i w ogóle), no i w ogóle taki jesienny! Moja wewnętrzna jesieniara jest całkiem usatysfakcjonowana minionym miesiącem. Mój wewnętrzny czytelnik również wyraża radość, bo zapoznał się z wieloma bardzo ciekawymi pozycjami. Jakże w końcu nie cieszyć się z takiej „Zgrozy w Dunwich”, która sprowadziła do mego domostwa duszny i ciężki klimat?!

Połknąłem również wiele audiobooków, w tym między innymi kolejnego Zajdla – dopiero go teraz odkrywam, ale jestem niesamowicie zajarany twórczością naszego polskiego autora. Nawet w wersji audio nie mam żadnych problemów, żeby wszystko zrozumieć, bo jego proza po prostu nie pozwala na zgubienie się – człowiek słucha i słucha, i nawet nie próbuje się rozproszyć!

Cóż, wystarczy już tego przydługawego wstępu, zapraszam na krótkie opinie! Jak zwykle okładki pochodzą z serwisu Lubimy Czytać. :)

„Relacja z pierwszej ręki” – Janusz A. Zajdel

Format: Audiobook
Stron/długość: 17h 29m
Lektor: Leszek Filipowicz

Bardzo obszerny zbiór opowiadań autorstwa Janusza A. Zajdla, ale przez też dość nierówny. Nie od dzisiaj jednak wiadomo, że ta krótka forma jest bardzo wymagająca i paradoksalnie jest jedną z najtrudniejszych w literaturze. Części opowiadań słuchałem z wypiekami na twarzy i absolutnie nie byłem w stanie się od nich oderwać, ale bywały też i takie, przez które chciałem jak najszybciej przebrnąć i mieć je już za sobą.

Całokształt jest jednak bardzo, ale to bardzo pozytywny. Nawet tym historiom, które mnie nie porwały, muszę oddać szczegółowość dopracowania i odmówić przemyślanego pomysłu nie mogę. Część z nich jest tak boleśnie współczesna w warstwie społecznej, że to aż boli. Chociaż i tak największe wrażenie (choć nie wiem czemu, ponieważ jest to historia naprawdę prosta) wywarła na mnie opowieść o odwróceniu podejścia merytokratycznego. Proste, ale jakże brzemienne w skutkach w obie strony.

„Zgroza w Dunwich” – H.P. Lovecraft

Format: Papier
Stron/długość: 792
Tłumaczenie: Maciej Płaza

„Zgroza w Dunwich” zajęła mi bardzo dużo czasu – czytałem ją cały miesiąc. Jednak był to dzięki temu naprawdę dobry miesiąc. Jednym z powodów, dla którego tak dobrze będę wspominał ten zbiór, jest ustawienie opowiadań, które napisał najsłynniejszy pisarz grozy zgodnie z chronologią ich powstawania, od 1917 do 1935 roku. Widać, jak bardzo zmieniał się przede wszystkim język i jego bogactwo, którym posługiwał się autor. Chociaż cały czas utrzymywał podobny styl złożony z bardzo ciężkich i gęstych opisów.

Wydarzenia, istoty występujące w opowiadaniach i w ogóle cała mitologia, która powstała w głowie Lovecrafta nie tylko wyprzedzała jego czasy, ale nie będzie wcale trącała myszką nawet dzisiaj. Zwłaszcza że twórca skupiał się nie na przedstawieniu największych okropieństw, jakie tylko da się wymyślić, ale na zbudowaniu wokół nich aury tajemnicy i zgrozy, często bez ujawnienia szczegółów. Ma być klimat, ma być ciężko, ma być mrocznie, ale bez groteski. No, chyba że akurat wymaga tego dany kawałek opowiadania. Inny słowy absolutnie nie dziwię się, dlaczego proza Lovecrafta ma tylu fanów i stała się inspiracją dla mnóstwa autorów.

„Poza możliwe” – Nimsdai Purja

Format: Audiobook
Stron/długość: 10h 34m
Lektor: Roch Siemianowski

Tak naprawdę Nimsdai Purja pojawił się na ustach szerszej grupy ludzi po zdobyciu przez niego po raz pierwszy K2 zimą, i to bez dodatkowego wspomagania tlenem. Nie był to jednak jedyny wyczyn tego pochodzącego z Nepalu byłego żołnierza brytyjskich wojsk specjalnych – w książce opowiada o swoim „Project Possible”, czyli drodze do zdobycia wszystkich czternastu ośmiotysięczników w czasie siedmiu miesięcy, co stało się trudnym do pokonania rekordem świata.

Książka ta, napisana przez samego himalaistę, jest zupełnie inna od wszystkich, które do tej pory czytałem. Nimsdai Purja poświęca dużo czasu na opowiedzenie o swojej rodzinie oraz jego drodze do wstąpienia w szeregi Special Boat Services, a wcześniej do legendarnej Brygady Ghurków służącej Jej Królewskiej Mości. Jego opowieści są bardzo proste, ale barwne, a do tego surowe i przedstawiające głównie fakty, bez opierania się na emocjach. W rezultacie otrzymujemy naprawdę mobilizującą i inspirującą historię.

„Efekt pandy” – Marta Kisiel

Format: Audiobook
Stron/długość: 7h 6m
Lektorka: Monika Chrzanowska

Mam ogromną słabość do prozy Marty Kisiel. Polubiłem się z nią (znaczy z prozą, nie z samą autorką – prywatnie się nie znamy) od pierwszego spotkania, a trochę czasu już od tego momentu minęło! „Efekt pandy” jest jej drugim tomem przygód Tereski Trawnej i jednocześnie kolejną komedią kryminalną. Wiecie, taką naprawdę z przymrużeniem oka, mnóstwem humoru, jakimś zbrodzieniem w tle (rozumiecie, ten ktoś popełnił ZBRODNIĘ) i perypetiami rodziny Trawnych, którą można było poznać w „Dywanie z wkładką”. Taką typową, totalnie sitcomową rodziną.

Tym razem do wesołej gromadki dołącza szanowna matula Tereski i zabiera wszystkich na takie kobiece SPA! Radości z czytania jest co niemiara, a przezabawnymi sytuacjami Marta Kisiel sypie po prostu jak z kapelusza! Monika Chrzanowska przy okazji wydaje się idealną osobą do czytania takiej prozy – pełna wesołej energii i wie doskonale, jak przeczytać dialogi lub opisy, żeby człowiek dosłownie śmiał się na głos! W końcu to jest główna wartość „Efektu pandy”: radość oraz wesołość. Jednak nie można też tej powieści tylko do tego spłycać, ponieważ pisarka jak mało kto umie w kreację postaci oraz konstrukcję fabuły. Czytanie lub słuchanie takich książek to przyjemność na wielu płaszczyznach!

„Tajemnice pielęgniarek” – Marianna Fijewska

Format: Audiobook
Stron/długość: 6h 11m
Lektorka: Basia Liberek

Kiedy uruchamiałem tego audiobooka, czułem w kościach, że będzie mi się nóż w kieszeni otwierał. Miałem rację. Marianna Fijewska przedstawiła wnioski z rozmów z pielęgniarkami z różnych miast, środowisk, szpitali, klinik oraz hospicjów, które w przeróżny sposób widzą swój zawód. Często pogardzany, niedoceniany, niechciany – a z drugiej strony pełen frustracji, nieprzyjemnych osób po obu stronach barykady, oraz przede wszystkim niedofinansowany. Pełen zakres uczuć, emocji, informacji, faktów, domysłów, dociekań.

To jest właśnie to, co najbardziej lubię w reportażach przedstawiających konkretną grupę zawodową. Brak skupienia się na tylko jednej stronie medalu, ale pokazanie wszystkich problemów, jakie tylko uda się zebrać. Środowisko pielęgniarek nie jest w tej książce pokazane tylko jako te niedofinansowane oraz ciężko pracujące – autorka wskazała również te elementy, które są toksyczne i trawią pracowników oraz pracowniczki równie nieubłaganie, co wszelkie inne problemy, z którymi spotykają się na co dzień. Naprawdę dobry reportaż.

„Gra Luizy” – Anna Robak-Reczek

Format: Audiobook
Stron/długość: 3h 44m
Lektor: Słuchowisko

Serial audio (lub jak kto woli, po staremu słuchowisko) produkcji Empik Go jak zwykle wyprodukowany został z dbałością o szczegóły. Wykonanie jest mega, słucha się z ogromną przyjemnością. Stoi za tym nie tylko dobór aktorów głosowych, w tym między innymi Bogusław Linda oraz Aleksandra Linda, ale również oprawa dźwiękowa. No po prostu nie ma się do czego w tej warstwie przyczepić.

Niestety sama fabuła nie do końca dojeżdża. Potencjał bym przeogromny – młoda kobieta ze stwierdzoną psychopatią wraca do Polski i próbuje ustawić sobie życie pod siebie. Niestety w wielu momentach akcja przeskakuje zbyt szybko, z samej postaci Luizy wyciśnięto zbyt mało, a historia jest szyta naprawdę grubymi nićmi. Można było z tego wyciągnąć o wiele więcej, a przede wszystkim nie spłycać tak wielu wątków, które czasem wręcz urywały się bez większej refleksji nad nimi.

„Krzyż Pański” – Leszek Herman

Format: Audiobook
Stron/długość: 17h 36m
Lektor: Mikołaj Krawczyk

Jak już wspomniałem w którejś relacji na Instagramie – gdyby lekcje historii były pełne takich historii, jak ta stworzona przez Leszka Hermana, to byłbym najpilniejszym uczniem! Autor oparł swoją powieść o legendy starej, szlacheckiej rodziny, dorzucając oczywiście parę zmyślonych niuansów oraz osób. Wszystko to opakowane zostało oczywiście w intrygę, która wykracza mocno poza możliwości głównych bohaterów. Chociaż nikt nie próbuje się poddać!

Jeśli potraktuje się „Krzyż Pański” z lekkim przymrużeniem oka (znaczy, nie będziemy próbowali doszukać się nieścisłości historycznych, zwłaszcza na siłę), to otrzymamy kawał świetnej rozrywki. Takiej naprawdę przez przeogromne „R”. Jest tu co prawda naprawdę mnóstwo historii, ale opowiadanej w taki trochę gawędziarski sposób. Piszę to jako człowiek, który zasypiał na lekcjach w szkole. Ja się doskonale ubawiłem przy lekturze, dowiedziałem się kilkunastu ciekawostek, a do tego spotkałem tę samą, zwariowaną ekipę, co w jednej z poprzednich książek pisarza, więc jestem mocno usatysfakcjonowany. 

„Gomora” – Artur Nowak, Stanisław Obirek

Format: Audiobook
Stron/długość: 8h 55m
Lektor: Adam Bauman

Obawiałem się jednej rzeczy, kiedy rozpoczynałem lekturę tej książki – że całość będzie bardzo stronnicza, oparta tylko o jedną narrację oraz najzwyczajniej w świecie tylko antyklerykalna. Na całe szczęście autorzy stworzyli obraz hierarchów Kościoła widoczny z kilku stron. Skupili się oczywiście najbardziej na tych negatywnych, jednak wskazali również przykłady państw, czy też po prostu osób, które starają się walczyć z zarzutami stawianymi w książce – i nawet się ta walka udaje!

Autorzy w wielu miejscach bardzo krytycznie wypowiadają się na tematy hierarchów, jednocześnie przytaczając osoby, które próbują z tym walczyć (również w środku Kościoła). Na pewno ważny jest aspekt odróżnienia faktów od domniemywań – tam, gdzie z różnych względów (najczęściej niechęci do dzielenia się informacjami przez dostojników) nie ma pewności co do jakiejś hipotezy, jest to otwarcie oznajmiane. Nie powiem, żeby była to łatwa książka dla kogokolwiek, ponieważ nie skupia się na prostej krytyce, ale na zadaniu wielu bardzo niewygodnych pytań.