Oczywiście jak to u mnie zwykle bywa, audiobooki stanowiły największy odsetek książek, z których treścią udało mi się zapoznać. Pewną niespodzianką jest e-book, które zazwyczaj u mnie się nie pojawiają. Mam po prostu tyle nieprzeczytanych papierowych książek, że po prostu nie widzę możliwości/sensu ich ciągle kupować, czy jeszcze dorzucać do wirtualnych półek (choćby w Empik Go)... Czasem jednak nie ma innego wyjścia i jeśli chcę koniecznie coś przeczytać, to muszę się dobrać do tej skądinąd dużo wygodniejszej formy czytania!
Przeczytałem już w swoim życiu kilka książek napisanych przez byłych wojskowych (w tym również żołnierzy jednostek specjalnych), więc czuję, że opisy potyczek zawarte w „Distortion” to nie jest to, co może przedstawić osoba będą w środku huraganu ognia. Jednak nawet pomimo tego, przedstawione przez autora życie w bazie łudząco przypominającej amerykańską bazę w Afganistanie (stacjonującą po „wyzwoleniu” kraju z rąk terrorystów, cóż za zbieg okoliczności) naprawdę potrafi wciągnąć. A do tego przełożyć myśli, które zapewne wielu osobom się pojawiały, kiedy słuchały o wydarzeniach we wspomnianym już Afganistanie.
Na początku trudno zauważyć, żeby była to powieść science-fiction, jednak pokazuje swoje „pazurki” (i to bardzo ostre) w połowie długości. Rozwija się mega intrygująco, a kończy bardzo tragicznie – można powiedzieć, że nie wszyscy będą gotowi na to, co przygotował czytelnikom autor. Jest kontrowersyjnie, w pewnym sensie obrazoburczo nawet, a dylematy moralne ustawiły wysoką poprzeczkę innym powieściom. Przy okazji widać wiele powiązań z innymi dziełami autora, co jest bardzo fajnym smaczkiem dla fanów jego twórczości (całość osadzona jest w tym samym świecie, co na przykład „Holocaust F”, tylko kilkaset lat wcześniej).
Ocena punktowa: 7/10
Bardzo mi brakuje takich audiobooków jak ten! Nie tylko lektorzy (tak, jest ich kilku) robią świetną robotę (dwóch z nich już znam i bardzo cenię), ale również sama oprawa audio… w ogóle jest. A do tego świetnie wpasowuje się w klimat całej historii – nie jest nachalna, tylko delikatna, podbija pewne fragmenty, zwiastując jednocześnie koniec rozdziału. Szkoda, że nie jest to standard, bo brakuje mi bardzo czegoś pomiędzy zwykłym czytaniem książki a słuchowiskiem z pełnym wachlarzem efektów.
Sama historia to piękne studium społeczeństwa, które „cierpi” na dobrobyt i próbuje znaleźć sposób na rozwiązanie wielu swoich problemów. Można powiedzieć, że w pewnym sensie autor zawarł tutaj również krytykę merytokracji (i na kilku płaszczyznach), ukazując zgubne skutki decyzji, które na pierwszy rzut oka mogą jawić się jako idealne i pozbawione wad. Na warsztat wzięta też została eugenika, a wszystko to upchnięte w zimnowojennym klimacie wyścigu o podbój kosmosu. To cudowne uczucie czytać o tak dopracowanych, wyidealizowanych systemach.
Ocena punktowa: 8/10
Mamy tu całkiem niezłe rozwinięcie wielu wątków, chociaż główną osią jest rzecz jasna zamieszanie wokół Jareda. Dzieje się jednak ono w dwóch osobnych wątkach, obok których warto również wymienić kolejny, związany z Tsarą Janis (wybuchowy!). Swoją drogą Marcin Podlewski stworzył naprawdę mega fajne postacie kobiece, które są nie tylko wyraziste, ale również pokazują, że tak naprawdę to one rządzą, i to niezależnie od tego, po której stronie stoją. Trudno jednak mówić o podziale na „dobro” i „zło”, ponieważ każda z drużyn (oraz jednostek) ma swoje za uszami i nie da się niemalże nikogo jednoznacznie określić jako villainów (nawet jeśli na pierwszy rzut oka wydaje się to możliwe).
Świat wykreowany przez autora zaczyna być coraz bardziej wciągający, zwłaszcza w miarę jego coraz lepszego poznawania. Wokół wydarzeń, które zaczynają przypominać bardzo głęboką intrygę, pisarz wyplata tło składające się z historii frakcji oraz poszczególnych postaci. Takie dorzucenie originu osoby uchodzącej od początku za niezwykle tajemniczą niemal zawsze dobrze działa na jeszcze większe przywiązanie się do niej. A jeśli do tego dorzucimy uchylanie rąbka tajemnicy dotyczącej Elohim czy Loży, to dostaniemy mieszankę gwarantującą bardzo udany, drugi tom, który zachęca do sięgnięcia po kolejny!
Ocena punktowa: 7/10
Zawsze byłem zdania, że Robert J. Szmidt umie we wplatanie wulgaryzmów, prostych zachowań, często chamskich i bezrefleksyjnych, ale są one dość… naturalne. Przede wszystkim jednak stanowią tylko smaczki świetnie współgrające ze światem i wykreowanymi postaciami. „Toy Land” jest jednak pełen zwyczajnych prostaków i karczemne zachowania stanowią niemalże pierwszy plan, co już zdecydowanie nie należy do przyjemnych (zwłaszcza jeśli ktoś już przywykł do naprawdę świetnych książek z cyklu „Pola dawno zapomnianych bitew”). Swoje lata ta powieść jednak ma (pojawiła się pierwotnie w 2008 roku), więc chyba trzeba to zrzucić na karb… czasu.
Sama historia osadzona dwieście lat przed wydarzeniami znanymi z „Łatwo być bogiem” jest dość prosta, aczkolwiek dynamiczna i pełna akcji. Opiera się na bardzo prostym założeniu, czyli walce korporacji o pieniądze i wykorzystaniu absolutnie każdej możliwości do zdobycia jeszcze większej ilości pieniędzy – nawet za cenę zabawy w boga (tak, dobrze kojarzycie ten motyw). Miły dodatek do całego cyklu z punktu widzenia chronologii opisu początków osadnictwa międzyplanetarnego, aczkolwiek nie wnosi wiele do samej opowieści. Można przeczytać, jednak nie nazwałbym tego absolutnym must read – zwłaszcza że niektórzy mogą się poczuć zniechęceni wspomnianym już prostactwem i chamstwem niemalże wszystkich postaci.
Ocena punktowa: 6/10
Stefan Król przygotował bardzo ciekawy konstrukt łączący w sobie świat cyberpunka z elementami fantastyki socjologicznej. Samo pojęcie ogromnych megalopolis nie jest wcale czymś nowym i innowacyjnym, ale z pewnością daje duże pole do popisu dla twórcy, który zamierza zbudować swoją własną wizję supermiasta. Pomysł autora „Megalopolis 2077” jest bardzo zapobiegawczy, ale dzięki temu więcej miejsca mógł poświęcić na dwie rzeczy, którymi stoi ta książka: dynamiczne pościgi oraz kontrolę obywateli i tworzenie „odpowiedniego” społeczeństwa.
Brakuje mi trochę tego typu powieści, które potrafią połączyć w sobie kawał dobrej literatury akcji (jak ja nazywam literacki odpowiednik kina akcji) z aspektami wymagającymi głębszego przemyślenia. Wydaje mi się wręcz, że „Megalopolis 2077” może mieć dosłownie trzy grupy docelowe i każdej z nich się spodoba. Zwłaszcza że dodatkową mocą tej książki jest postać Ady – blurb kompletnie nie oddaje złożoności i wyrazistości, z jaką czytelnik się spotka. Naprawdę kawał dobrej literatury dla fanów zarówno mordobicia, jak i społeczeństw przyszłości.
Ocena punktowa: 7/10
Na początku trzeba się przyzwyczaić do stylu językowego autora. Jest bardzo… specyficzny, choć fani twórczości Jacka Dukaja z pewnością zdają sobie sprawę, że jest to autor o przeogromnym umiejętnościach językowych (wystarczy przytoczyć „Lód”). Po przywyknięciu można dostrzec kunszt i obserwować pewne charakterystyczne cechy języka używanego właśnie w „Starości aksolotla” (jak choćby częste używanie czasu zaprzeszłego).
Pomimo jednak wielowątkowego podejścia do tematu i stworzenia dość intrygującej wizji świata, sama powieść prowadzona jest chaotycznie. Domyślam się, że zapewne to było też zamierzone, ale trudno mi się było skupić i połapać, o co tak naprawdę chodzi autorowi (zwłaszcza pod koniec). Przy okazji sporo smaczków opartych jest o terminy nieznane szerszej publice, więc żeby zrozumieć „żart”, najpierw… trzeba w ogóle wiedzieć, że istnieją (jak na przykład uncanny valley). Sam miałem problem z wieloma takimi rzeczami i bez wcześniejszego przygotowania można się lekko odbić od lektury.
Ocena punktowa: 6/10
Tym razem tom jest taki trochę słodko-gorzki. Stanowi nie lada gratkę dla fanów rozwoju cywilizacji oraz tematów zabawy w bogów (poprzez dość popularny temat genetycznych manipulacji i „wychowywania” nowego gatunku przez bardziej rozwinięte cywilizacje). To, co jest też warte pochwały to próba osadzenia człowieka w różnych momentach rozwoju planety (rzecz jasna na bazie ziemskich epok geochronologicznych, jak choćby perm z jego ogromnymi stawonogami). Przecudownie to wygląda, chociaż rzecz jasna wszystko zostało uproszczone.
Nieco gorzej wypadają elementy, w których mamy nieco więcej akcji. O ile sceny walk kosmicznych są utrzymujące w napięciu, tak niektóre potyczki piechoty już kuleją w swoim dynamizmie. Mało też pojawia się szczegółów dotyczących wszechświata, który został wykreowany przez autora. Wątki miłosne są miałkie i słabo opisane, aczkolwiek na duży plus zasługuje brak prób… konsumpcji tychże związków, które prawdopodobnie dodałyby jeszcze więcej chaosu. Mam nadzieję, że w kolejnych tomach pewne rzeczy zostaną nieco wyprostowane, bo sam kierunek, w którym idzie Dariusz Domagalski, mega mi się podoba!
Ocena punktowa: 7/10
